Welkom

Welkom op mijn weblog.
Hier vind je allereerst bevindingen (berichten) van mij tijdens mijn verblijf in Israel/Palestina; op de pagina Waarnemer in Yanoun, te beginnen op 13 november 2012
(zie: Blogarchief). Verder vind je teksten die ik voor kerk en maatschappij heb geschreven; korte op dezelfde genoemde pagina en wat langere op andere pagina´s.
Laat ajb weten of ze je boeien.


dinsdag 20 augustus 2013

Een bezetting, hoe lang kan die duren?

11 december 2012
Hoe lang kunnen gewone bewoners van het land dat verduren?
Ik heb het zelf niet meegemaakt; ik ben van na de oorlog -en dat wil ik graag zo houden-. En het is nu toch hier dat ik me probeer voor te stellen hoe het was in Nederland en in België, toen Duitsland de bezetter was.
Hoe lang duurt het voordat je als gewoon burger samen met je dorpsgenoten, of met je collega´s, gaat samenzitten om te bezien wat je kan doen tegen de bezetting. Na 5 jaar was de bezetting voorbij, met hulp van buitenaf.
In de Westbank duurt de bezetting nu al 45 jaar. En het is niet alleen dat er militaire controle wordt uitgeoefend door de bezetter -vanwege gevaar door ´het verzet´-, het is ook: vestigen van bezettende burgers in settlements. Bv de burgers van Duffel en van St Katelijne Waver worden verdreven van hun land en van hun dorp, ze zoeken maar verblijf in Mechelen. En vanuit Koekange en Hollandscheveld is er wel in Hoogeveen plaats te maken. Want een nieuwe vestiging wordt vanuit Duitsland opgezet om er een eigen nieuwe stad op te richten.

Probeer het je voor te stellen.
Onrealistisch? Niet eerlijk om het op deze wijze voor te spiegelen?

We waren in het dorp Urif, een dorp waar iedere shabbath wel iets gebeurt, vanuit het settlement van Israeli bovenop de berg. Op hun vrije dag -waarop ze zich vervelen, zo lijkt het- zoeken ze graag een verzetje, tegen de beneden in het dorp wonende Palestijnen. Vanaf de top van de berg begint een drietal settlers, met een wapen in de hand, zich te laten zien aan ´beneden´ door een stukje de berg af te dalen, en dan weer even iets terug naar boven te gaan, totdat ze merken dat de mensen-beneden hen zien, dan gaan ze verder naar beneden. En ook zie je dan dat er militairen in beeld verschijnen. De mensen, vooral jongeren, in het dorp reageren door zich te verzamelen en op enkele plaatsen de berg op te gaan, een stukje. Als de settlers bijna beneden zijn, komen de militairen naar de voorste linie en hopen dat de dorpelingen zodanig uitgedaagd zijn dat die ´iets´ doen waarmee de militairen motief hebben om het dorp in te komen en mogelijk iemand op te pakken. De settlers gaan terug naar boven.

We zagen dit gisteren gebeuren toen we bij onze contactpersoon op bezoek waren. Vanaf het platte dak-terras van zijn huis kan je goed zien wat er gebeurt. Het kat-en-muisspel ging enkele uren voort. Echt belachelijk. Wij als buitenstaanders benoemen het nog als een spel, maar het is dom-serieus, vanwege dat er wapens en dus machtsongelijkheid aanwezig is. Voor de dorpelingen is het frustrerend, uitdagend, beangstigend, met algemeen uitzicht op groei van het settlement en nog meer in het nauw gedreven voelen.
Onze gastheer en -vrouw en hun familie en hun buren en veel dorpelingen kunnen echter nog steeds ook wel lachen, met ons erbij als ´de internationals die protective presence bieden´. 
Deze keer zagen de militairen reden (?) om enkele geluidsbommen en traangasgranaten tussen de jonge dorpelingen te schieten. Dezen trokken zich terug, met wel enkele stenen te gooien. Wellicht doordat we duidelijk zichtbaar aanwezig waren, we konden de jonge soldaten -18, 19 jaar- in de ogen kijken, zo dichtbij, hebben ze geen arrestatie uitgevoerd -deze keer-.
Maar nogmaals, het lijkt een spel uit verveling op de wekelijkse rustdag, dag des Heren (?).
En de militairen waren vast jaloers op ons, want ze konden zien dat wij op dat dak ieder kwartier, of half uur, thee of koffie kregen van de gastvrouw. Gastvrijheid, onder alle omstandigheden.
 
Het  Israelische leger hoort in dit gebied iedereen te beschermen die hier verblijft of woont (volgens internationaal humanitair recht), maar het is duidelijk dat ze steeds de settlers beschermen. (Hier hoef ik echt geen citaat van iemand anders te gebruiken, we zien het gewoon met onze eigen ogen gebeuren.)

We gingen, net als vorige week zondag naar Nablus, om ons ook in de kerken te laten zien. Deze keer de katholieke kerk, met een traditionele liturgie, in het Arabisch, niet in het Latijn.
Daarna op bezoek bij Project Hope, een ngo die ook vanuit Belgie en ook uit meerdere landen vrijwilligers krijgt die willen bijdragen aan bv lessen Engels of Frans, of creatief of sociaal, voor kinderen en jongeren in de dorpen rond Nablus. We hebben kennis gemaakt met Hakim, een boeiende persoonlijkheid; hij is de hoopgevende coördinator. Hij zegt: ´De enige taal die Israel verstaat, is die van kracht (´force´); zij gebruiken gewapende macht. Wij gebruiken vanuit ons project ook force, maar wel geweldloos´. In Brussel is de SCI de partnerorganisatie, in Nederland is dat Kerkinactie.

Naast deze hoopvolle geluiden horen wij als waarnemers om ons heen ook stemmen van mensen, van de ouderen met name, die hun vrees verwoorden dat de jongere generatie de bezetting niet meer kunnen verdragen en andere middelen van verzet zullen  gaan gebruiken.
Ik hoop maar dat er internationale druk zal komen om de bezetting spoedig te beëindigen.

1 opmerking:

  1. 12 december 2012 om 12:23 | Door: Corrie van der Hart

    Dank je wel voor je verhaal Gerrit. Het is zo belangrijk dat dit verteld wordt. Ik ben in 2009 meegeweest met de verdiepings- en ontmoetingsreis naar Israel en de Palestijnse gebieden olv Meta Floor die door Kerk in Aktie naar Sabeel te Jeruzalem is gezonden. Je hebt er misschien al wel van gehoord. Ik had er al veel over gehoord en gelezen, maar als je het dan met eigen ogen ziet laat het je niet meer los. Ik heb ook van jou zoals van alle anderen, een abonnement genomen op je weblog, want ik wil weten wat daar gaande is. Hartelijke groet en sterkte.

    12 december 2012 om 19:52 | Door: Jaap van Driezum

    Hallo Gerrit, Indrukwekkend om te lezen wat jullie allemaal meemaken en te zien krijgen. Veel heb ik wel gehoord of gelezen maar dit komt nog weer dichterbij. Onvoorstelbaar dat dit gebeuren kan. Ontzettend goed dat jullie er zijn en dit doen. Misschien voelt het als een druppel op de gloeiende plaat. Maar ook een druppel holt een steen uit. Blijf vooral schrijven, dat doe je heel mooi. Groeten vanuit een zeer vredige omgeving.

    BeantwoordenVerwijderen

Uw meedenkende reactie wordt op prijs gesteld.