Gezegend

13 januari 2013

Het aangrijpende moment van deze week was in de synagoge, in Jerusalem, op shabbat, vrijdagavond.

Alle EAPPI-teams waren voor de midterm-orientation vanuit hun placement naar Jerusalem gekomen. We hadden begin van de week bv een ontmoeting met iemand van Efrat-settlement, Bob Lang. Hij was goed voorbereid om een sterk verhaal te vertellen; hij ontving ons in zijn huis; goede ontvangst. Hij vertelde dat in zijn toekomstbeeld van Israel (inclusief Palestijnse gebieden) een plaatje kan passen van -ooit- een Palestijnse minister-president. Democratie moet zo zijn, vindt hij. Wat wil een mens nog meer?
De volgende dag werd ik, samen met mijn Nederlandse compagnon Geert, ontvangen door iemand van het Belgisch consulaat. Deze vertegenwoordiger was zeer geïnteresseerd in het werk van EAPPI, het programma van de Wereldraad van Kerken (in België niet of nauwelijks bekend, omdat de RKkerk er niet bij betrokken is). Enkele vertegenwoordigers hebben mijn uitnodiging aangenomen om naar Yanun op bezoek te komen. Niet gek, toch!
Een zeer betrokken Israelische, joodse, moeder bood ons, inmiddels in Haifa verblijvend -in het gastenverblijf van de Carmelieten-, een insight-informatie-beeld over hoe gemilitariseerd de Israelische samenleving is (geworden). Over hoe haar oudste zoon dienst heeft kunnen weigeren en hoe zij de beweging NewProfile, voor civil-isatie van Israel begonnen is. Bijvoorbeeld: Militairen in het straatbeeld en militairen in reclame-spotjes op tv zijn zo gewoon, daar staat niemand meer bij stil. In het onderwijs wordt het kennelijk heel gewoon gevonden dat schoolklassen op bezoek gaan naar wapenbeurzen. New Profile promoot vormen van onderwijs waarin gezocht wordt naar niet-gewelddadige conflictoplossing.

De sneeuw die in Jerusalem viel, zijn we even ontlopen in Haifa. Toen we weer terugkwamen om naar de Kehilat Yedidya-synagoge te gaan voor de sabbatviering was nog niet alle sneeuw al weer weg; een plezier voor spelende kinderen.
De gemeenschap van de synagoge ontvangt regelmatig gasten op sabbat. Deze keer is dus de eer aan team 46. Mooie extra verrassing is dat gastgezinnen van deze orthodoxe gemeenschap hun sabbatmaaltijd willen delen met ons. In de synagoge is het vrolijkheid alom. Van begin tot eind, een uur lang, is het zingen in lichte melodieën, van gebeden en lezingen uit de TeNaCh. De mensen stralen vreugde uit om woorden van en over God te horen en mee te láten horen. 
Er is hier geen rabbi als vaste voorganger, wel is er iedere keer een voorzanger (bij toerbeurt, mannelijk, ouder dan 12 jaar) en een vrijwilliger (ook bij toerbeurt, man of vrouw) die een korte toespraak houdt.  Onze gastvrouw Rachel vertelt later op de avond dat zij meedoet in een groep vrouwen die bijbelstudies voorbereidt en uitvoert; ze noemt zichzelf feministe.  Ze vertelt ook dat hun kinderen op sabbat altijd komen, maar dat zij het zingen aan tafel na het eerste lied verder aan hun ouders overlaten. Ook seculiere joden, zo verzekert men ons, vieren op een of andere manier sabbat-maaltijd.

Onze gastheer en -vrouw hebben ook nog twee vriendenparen uitgenodigd. Opvallend: ze zijn allen afkomstig uit de VS -vier a vijf jaar geleden-. Ze spreken, ook in de synagoge, Engels met elkaar. Zij willen graag dat het conflict Israel-Palestina snel opgelost wordt; liefst via de zogenoemde twee-staten-oplossing. ´Maar of dat ook lukt, of nog realistisch is, is maar de vraag´, zeggen ze.
Onze gastvrouw werkt in een ziekenhuis in Jerusalem en ze zegt dat zij in haar werk met ook Palestijnse patiënten, wil laten zien dat er ook gewone, aardige, Israelis bestaan. Ze vindt de Palestijnen vervolgens wel ondankbaar ´want we hebben hen nu toch land teruggegeven (door de settlements uit Gaza terug te trekken), waarom komen zij ons dan nu niet tegemoet, met onderhandelingen?´ Waarop ik niet kan nalaten te vragen: maar Israel had het toch niet als kado ontvangen, ze had het toch ingenomen!?

Nog even terug naar de bestuursvoorzitster die ons ontving, Debora Weissman. Zij heet ons als EAPPI-teams van harte welkom in hun synagoge en ze vertelt dat ze als deelneemster in internationale gesprekken van joden en christenen het programma van de Wereldraad van Kerken heel goed kent ´en dat ze ons werk van harte alle zegen toewenst´.
Spontaan ´schoot ik vol´, een schok ging door mijn lijf.

Dank je wel !, namens ...