Thuis gekomen

7 maart 2013

denk ik (terwijl ik gewoon verder berichten te zien krijg van schendingen van rechten van mensen in de Palestijnse gebieden):
het is toch hoog tijd dat de bezetting van Palestina stopt
en dat wij hier in Europa
en dat vele anderen op de wereld
eindelijk anders gaan kijken naar de situatie van de Palestijnen en de Israelis
en anders gaan handelen,
om een gewoon leven in waardigheid en vrede voor alle inwoners van Palestina en Israel naderbij te brengen.

Want het is niet door niets-doen dat er een status-quo, ogenschijnlijk, heerst. Het is met actieve steun van buitenaf dat een bezet land steeds verder in gebruik wordt genomen, door de Israelische bezetter en dat de Palestijnse bewoners in een steeds kleiner gebied worden teruggedrongen. Het is niet alleen dat we -vanuit Europa en vanuit andere landen- toekijken, hoe de bezetter internationale oorlogswetten negeert (door bv. dorpen en steden in bezet gebied te bouwen en daar eigen mensen naar toe te verplaatsen). Ook verdienen we graag aan, of maken goedkoop gebruik van de economische activiteit die de bezetter ter plaatse uitvoert en die een zelfstandig leven van de lokale bevolking steeds meer onmogelijk maakt. Israel laat zijn burgers in de settlements oorlog voeren met burger- en militaire middelen (door hen er te laten wonen en de grond en het water in bezit en in gebruik te nemen én door hen wapens te laten dragen). En wij (Europa en Amerika) geven de exportproducten vanuit de illegale bedrijven -toch- vrije toegang tot onze markt.

Was het niet gevaarlijk daar terwijl je daar was -want het is toch oorlogsgebied-?, vragen mijn buren mij. Het beeld wat men -op afstand- van oorlogsgebied heeft, is dat van permanent schieten op straat, zoals in Syrië?; dat er in Palestina meestal ´gewoon´ leven geprobeerd wordt door de bevolking, gedurende toch al 60 jaar, is amper voorstelbaar. Maar, ja het is wél gevaarlijk, maar anders. Want, hier een klein voorbeeld: op de weg nabij Yanoun die pas weer door een accoord werd open verklaard, wordt met stenen naar passerende auto´s gegooid, door kinderen van het settlement, met hun ouders op de achtergrond. En de Israelische militairen, die in dit gebied de orde-handhavende taak hebben, grijpen niet in, zo vertelt het opvolgende EAPPI-team mij. Met welk mensbeeld groeien deze kinderen op, zo kunnen we ons afvragen. Het is echt hoog tijd om anders te gaan denken, want hoe lang nog zal het duren vóor mensbeeld en wereldbeeld (en daarmee samenhangend Godsbeeld) weer enigszins hersteld zijn.

Wat kan ik doen met wat ik gezien en gehoord heb om bovenbedoeld anders-kijken te bevorderen?

Het zijn de mensen-daar van wie ik de vraag om anders te kijken duidelijk  te horen heb gekregen. Het is vanwege de vraag van Palestijnse christenen dat ik ben gegaan om aan het EAPPI-programma mee te doen. En het is door daar aanwezig te zijn dat ik dezelfde vraag ook heb horen klinken van Israelische joden en van Palestijnse moslims. Het zijn christenen die van hun mede-christenen vragen de bijbel anders te willen verstaan. ´Wij vragen van onze zusterkerken om de zonde van de bezetting niet te voorzien van een theologische dekmantel. Help de twee volken hier om gerechtigheid, vrede, veiligheid en liefde te realiseren´ (Kairos-document 2009).  Het zijn joodse burgers die van hun wereldwijde volksgenoten vragen de staat Israel te helpen om democratie echt in praktijk te brengen (iedereen gelijke rechten). Het zijn moslim-burgers die aan hun leiders vragen om te zorgen dat eenieder in waardigheid kan samen-leven. Ik heb meerdere mensen horen zeggen: vroeger konden we ook naast elkaar leven, als moslims, christenen en joden in hetzelfde dorp, in dezelfde stad, in dezelfde landstreek. We willen gewoon in vrede onze kinderen groot brengen, net als andere mensen.

Kijken, omdenken, handelen ... Anders economisch handelen, druk uitoefenen,
niet niets-doen dus.