Wat doe ik hier?

6 januari 2013

 Deze week kreeg ik grote twijfels bij wat we hier betekenen. t Zal wel te maken hebben met dat we halverwege zijn.

Het is heel druk, we gaan van hot naar her, van de militaire rechtbank naar een brutale tussenkomst van settlers (vrouwen) tegen een boer die zijn land ploegt -waarbij de militairen eerst toekijken en vervolgens traangas gooien naar de dorpsbewoners die komen om hun medebewoner te ondersteunen. We gaan naar een dorp waar middenin de nacht een auto in brand is gestoken en waarbij op de muur van het huis aanduidingen in hebreeuws/ivriet zijn achtergelaten die duidelijk maken aan de Palestijnen en aan de Israelische regering dat extreme settlers wraak nemen tegen een gerechtelijke uitspraak. Betreffende uitspraak -waarvan er heel af en toe die een van het gerecht komt- zegt dat een illegale outpost van een settlement ontruimd moet worden. De settlers weigeren dit en zetten met hun ´price-tag´ druk op de regering en nog meer op de Palestijnse bevolking, namelijk dat ze nog meer grond in bezit zullen nemen, dat ze zeker niet terug zullen trekken. (Over de praktijk van price-tag is een goede documentaire hier te vinden: http://www.youtube.com/watch?v=5mdjLF_xAsg )
We gaan naar een dorp waar net nieuw aangeplante olijfbomen weer uitgerukt zijn en gebroken door settlers, in de nacht en vroeg in de morgen. De bomen waren -na een eerdere vernieling- geplant met hulp van Rabbis for Human Rights, vorige week. 

We gaan niet (!) ´s avonds naar een dorp waarvandaan we van een familie het verzoek krijgen om te komen vanwege een settler-brutaliteit, stenen gooien om huizen te beschadigen. Eventueel zouden we kunnen overnachten bij de familie. We melden dit verzoek aan ´the office´ in Jerusalem en even later, nadat zij bij hun contacten ter plaatse geïnformeerd hebben, zeggen ze ons dat we beter niet gaan, vanwege risico van onoverzichtelijk geweld in het donker (militairen die geen onderscheid zullen maken tussen lokale en buitenlandse burgers).  De volgende dag gaat ons team om de situatie ter plaatse op te nemen. Vele beschadigingen zijn te noteren, aan huizen en aan de geest van de mens. Men was ook teleurgesteld dat wij niet protective presence op het moment-zelf konden bieden. Begrijpelijk, wij vonden het zelf ook heel spijtig.

In het dorp Yanun voelen we de settlers dichterbij komen; sluipend, langzaam. We horen een bulldozer bezig, net achter de bergtop, om -waarschijnlijk- de bouw van een volgende grote kippenschuur voor te bereiden, op wat nu nog een outpost is. Itamar-settlement is overigens de grootste leverancier van biologische eieren in heel Israel. We zullen echter in de winkel op de labels niet vermeld zien dat de eieren komen van een farm in de Westbank -die volgens internationaal recht illegaal is-. 
De kleine Yanun-gemeenschap lijkt het gelaten te laten gebeuren; hoewel ... van iedere verandering worden foto´s gemaakt en worden de ondersteunende organisaties op de hoogte gehouden.

Ongeveer op de helft van onze waarnemerstijd heb ik nog twee vrije dagen; ik heb er behoefte aan. Ik neem ze op in Jericho. Je weet wel, de stad die -ooit- door Jozua en zijn stammen veroverd werd terwijl die onneembaar zou zijn. Centraal in de huidige stad is een mooi plein met een fontein in het midden, waar de mensen in de jonge avondkoelte hun dagelijkse ontspanning vinden. Eromheen rijden de vele auto´s hun zeven rondjes, de hele dag door is er drukte van je welste. Aan het plein en aan de uitvalswegen -naar Amman, naar Jerusalem, naar Hebron, naar Nablus- zijn vele bedrijfjes, winkels, restaurantjes te vinden. Toeristisch, jawel daar mag ik in het EAPPI-programma ook oog voor hebben, is Jericho interessant, hoewel de buitenlandse bezoekers tegenwoordig alleen even snel met een bus vanuit Jerusalem komen kijken en weer terug rijden. Binnenlandse, Palestijnse, bezoekers vinden er in deze wintertijd prettige, warmere temperatuur (in de zomer zal het er snikheet zijn).

Twee nogal met elkaar strijdige ontmoetingen had ik hier. Een met een man die zich aan mij presenteerde als ´vriend´ en zei dat voor mij te willen zijn op deze dag en een met een andere man die er gewoon even voor mij was.
De eerste bood aan mij -als bijverdienste- te willen gidsen, o.a. naar de berg van Jezus´ verleiding. Ik nam het aanbod aan, we zouden een bepaald bedrag overeenkomen. Eerst nam hij me mee naar zijn huis, even buiten de stad. Een goed buitenhuis; hij vertelde dat hij ook in Jerusalem een huis/zaak heeft en dat hij in Berlijn is geweest en in Antwerpen, o.a. En en-passent vertelt hij dat hij ook voor de PA werkt, de Palestinian Authority. Hij is een bekende, zo blijkt, de mensen onderweg groeten hem. We drinken thee en hij vertelt dat hij pas grootvader geworden is. Dan vertrekken we naar de kabelbaan die hoog naar de berg van de verleiding leidt. Alvorens een ticket te kopen gaan we een shop binnen; hij heeft daar connecties waardoor hij voor mij een goede prijs kan bedingen. (Waarom had ik het gevoel dat hij behalve vriend voor mij, ook vooral vriend voor zichzelf was -met ook eenzelfde shop-? En waarom had ik het idee, achteraf, dat hij een van de P A ´s zou kunnen zijn over wie we van gewone dorpelingen horen dat ze heel wat van hun politieke vertegenwoordigers niet meer vertrouwen? ´Ze zitten op zetels die hen grote voordelen bieden en die ze niet meer willen opgeven. Maar of ze ons vertegenwoordigen en of ze onze vriend zijn, of zelfs maar zouden kunnen zijn, valt zeer te betwijfelen´.)
En wat was hier de verleiding waarvoor ik bezweken ben?

Goed. Ik wilde nog een kijkje nemen bij de Allenby-brug naar Jordanië. Bleek dat niet te kunnen, volgens de Israelische grens-militairen. Terug naar Jericho dus, maar wel vlug, want er kwam me toch een donkere lucht opzetten! Ergens in de verlatenheid tussen de stad en de Jordaan staande terwijl het hard gaat regenen, is het fantastisch als er een vrachtwagen stopt die me een lift aanbiedt. Hoog in de cabine geklommen met mijn bagage, droog, krijg ik spontaan van de chauffeur te horen dat hij drie van deze trucks heeft en dat hij tevreden is over de hoeveelheid werk die zijn klanten hem gunnen. He, he, gewoon een eenvoudige mens die vertelt dat hij blij is met zijn vrouw en kinderen, dat hij een redelijk goed leven heeft.

Na allerlei twijfels is het vervolgens op deze zondagmorgen in Jerusalem goed om in de kerk te zitten; dat wil zeggen, in het hotel in de lobby zittend, vind ik op internet een link naar een conferentie over christen-zijn in Palestina (Christ at the Checkpoint), met een opname van een programma-onderdeel van sterke jonge vrouwen-kandidaat-dominees. Inspirerend!
Zie: http://vimeo.com/38675537   Palestinian Women in Ministry.

Zo, ik ben er weer bij. Jullie ook, hoop ik.