Waar wordt er geloofd dat het mogelijk is?
Het lijkt wel dat gewone mensen als ze met elkaar praten allemaal vinden dat je voor de vrede moet zijn, dat we toch geen medemensen in de kou mogen laten verkommeren, dat we allen mensen van goede wil zijn.
Maar echt blijk geven van daar in te geloven, waar zien we dat?
Ja, toch ook op vele plaatsen!?
Maar er zijn in deze tijd toch ook velen met aarzelingen op dit punt. De gevestigde instituten hebben tientallen jaren lang het sociale werk gedaan dat in een samenleving gedaan hoort te worden. De burger kon er op vertrouwen dat er namens hem en haar gezorgd werd voor goede samenhang in de maatschappij, dat er voor zorgbehoevenden gezorgd werd, dat er in het onderwijs goede opvoeding geboden werd, dat we -met beheer door de financiële instellingen- van ons surplus konden genieten. Kortom: we waren allemaal toch wel ergens bezig met de vooruitgang. Of we konden het met een gerust hart aan anderen overlaten.
We willen nog steeds geloven dat het kan, maar in deze dagen weten we niet meer zo goed of we de instituten nog altijd even goed kunnen vertrouwen. Want in plaats van verdere vooruitgang is er nu toch stagnatie, of zelfs achteruitgang. De financiële bedrijven, de productie-bedrijven, de overheden, de zorg-bedrijven, de kerk-fabrieken, waar zijn ze feitelijk mee bezig? Met toch minstens zelf in de running te blijven, met de crisis af te wenden, met gevolgen af te wentelen, op anderen; dat vooral, zo lijkt het toch.
Veel groepen mensen hebben het gevoel dat zij geen thuis (meer) kunnen vinden in onze samenleving, dat er geen zorg voor hen is als zij die nodig hebben en geen waardering als zij menen die te verdienen. Zij beleven de samenleving niet als ook van hen, waaraan ze beschutting kunnen ontlenen en waaraan ze kunnen meebouwen. Ze hebben veeleer het gevoel dat wat ze hadden dat dat afgenomen wordt, dat bestuurders op vele niveaus de gewone mens niet willen laten meedoen, meebouwen en mee er van gebruik maken.
Gelukkig zijn er kleinschalige, basisdemocratische organisaties die telkens opnieuw bij het begin beginnen, waar gewone mensen hun bijdrage kunnen inbrengen, waar ze kunnen meehelpen de samenleving op te bouwen, waar ze kunnen blijk geven van te geloven dat vrede mogelijk is, dat zorg dragen voor elkaar mogelijk is, dat ...
Niet: we moeten ons vooral beschermen tegen de misbruikers van onze verworvenheden; niet een uiteendrijven tussen goed en kwaad, rein en onrein. Maar: mensen samen laten ervaren dat je elkaar hoopvol kan beïnvloeden. Ieder mens heeft iets te bieden, juist om wie je bent, met je geschiedenis en met je ervaringen, je religieuze en seculiere gebruiken en overtuigingen.
We zíjn de samenleving, met alles wat we meedragen, met alles wat lukt en mislukt; wij zijn een samenleving met problemen, maar tegelijkertijd weten we steeds weer de creativiteit op te brengen om die problemen op te lossen en verbindingen tot stand te brengen, nieuwe verbindingen ook (religare, heet dat -religie).
Om een voorbeeld te noemen: voor vrede bidden, dat gebeurt in de kerk, als het goed is. Daar gelooft men er (nog steeds en voort-durend) in. Ook in de synagoge, en ook in de moskee bidden mensen voor vrede. Dan is het helemaal niet zo gek -toch!?- om dat bidden bij elkaar te brengen!
En pleiten voor gerechtigheid, dat doen we dan toch ook samen, met organisaties waar armen zelf het woord nemen en met organisaties waar vluchtelingen worden opgevangen.
Kortom: in de maatschappelijk-middenveld-organisaties (cultuur-, sport-, jeugd-, milieu-, ..., kerk -ja, die ook-) kunnen we opnieuw samenleven opbouwen.
We zíjn omgeven door mislukkingen, ja, maar óok door heel veel mensen die het goede doen, die zich inzetten en zich geven voor meer dan eigenbelang. Mensen van ongekende onschatbare liefde, mededogen, onbaatzuchtigheid, overal in onze wereld.
Ik hoef maar te denken aan die dakloze in het station van Antwerpen -een paar jaar geleden al weer- die zich ontfermde over twee kindjes die bij hem werden achtergelaten door ouders op zoek naar drugs. Plots haalde die bedelaar het nieuws en werd hij overladen met attenties. Het beetje bijeen gebedelde geld had hij nog weggegeven. Mensen werden geraakt door de liefde van die man, want plots gaat hen weer een licht op van die 'andere wereld.'. Niet die van de macht van de markt en de beurs. Niet de wereld van uitbuiting, corruptie, cynisme, vernedering, terreur en geweld . Dat is niet de enig mogelijke wereld.
We hebben nood aan visioenen van licht en vrede, liefde en gerechtigheid. Om van daaruit stukje bij beetje, dag na dag, een spoor te trekken van een andere, nieuwe wereld. Om een weerbare kracht te vormen.
We willen als christenen, als mensen die Gods tempel weer willen opbouwen, ons aansluiten bij die mensen van die tegenkracht. Dat al het goede in ons zich voegt bij alle solidariteit en trouw die mensen elkaar betonen, overal in deze wereld en dat de heropbouwbeweging gesterkt wordt door Gods kracht en spirit. 'Een andere wereld is mogelijk! Ja.' Het klinkt onmogelijk, maar het is het niet... Niet bij de God van de bijbel, de God van Jezus Christus. Hemel en aarde zullen vergaan, maar niet de Eeuwige -Hij die redt en bevrijdt en alles tot vervulling zal brengen-.
Dat mogen we geloven en daarom leven we met hoop en met liefdevolle, krachtdadige inzet. Dan zal de Mensenzoon komen op de wolken, opnieuw, vandaag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Uw meedenkende reactie wordt op prijs gesteld.