En dan wordt het vervolgens niet gemakkelijk om een kort antwoord te geven.
God ter sprake brengen. Het is tegenwoordig niet zo vanzelfsprekend. Aarzelingen bij God, of moeite met God, die gewaarwording in hun leven hebben veel mensen wel in deze tijd. Het bestaan van God en de realiteit van gered-zijn door Jezus is niet gemakkelijk bespreekbaar, wordt ook niet dagelijks zo opgemerkt. Wat we meemaken, wat ons bezig houdt, zijn veeleer ons werk, onze gezinssituatie, onze bezittingen, onze persoonlijke strevingen, behoud van welvaart, ... En ja, de laatste tijd komen daarbij de zorgen om onze verankerde waarden in ons democratische landje.
Nee, in onze dagelijkse besognes, zo gemiddeld genomen, komt God, of komt Jezus eigenlijk niet voor.
Nou ..., zegt u, gewoon welwillende mensen zijn best bezig hoor met vragen of God bestaat, en hoe dat nou zit met de Islam, en ze hebben ook best een mening over de katholieken en protestanten ...
Ja, dat klopt, een mening vormen we ons wel, maar de levensbeschouwelijke vragen die we allemaal wel hebben, b.v. over hoe je nu het beste je kinderen kunt opvoeden in deze tijd, over welke toekomst je droomt voor de wereld -of voor jouw stukje ervan-, over de begrensdheid van je gezonde leven, deel je die met anderen, en zo ja, gaat het dan om een ‘mening’ of om een definitief antwoord, of ... is het een vertrouwen, een gegroeid houvast?
Een levens-’overtuiging’, die ontwikkelt zich, dat is een voort gaand proces. En bij een godsdienstige levensovertuiging komt God ter sprake. En bij de christelijke beschouwing speelt Jezus een belangrijke rol. Al eeuwen is dat zo. Al eeuwen wordt ‘geloof’ vertrouwenwekkend doorgegeven. En toch doen er zich steeds opnieuw in het leven van nieuwe generaties mensen situaties voor, komt men in omstandigheden, vinden gebeurtenissen plaats die het geloof, het vertrouwen doen wankelen. Wanneer je levensbedreigend ziek wordt, b.v. of wanneer er (weer) crisis- of oorlogsdreiging is. Dan is er opnieuw de vraag: Waarom? En ook: Waar is God dan?
En dan kunnen we niet zomaar het standaard-antwoord geven dát God er tóch is. Nee, dan moeten we eerst náast de wanhoop gaan staan, dan kunnen we niet anders dan de onmacht mee-voelen, om dan samen te zoeken, te zoeken óf God misschien, op een of andere manier, er toch wel is. En in die zoektocht moeten we ‘t dan hebben van ervaringen van anderen, van verhalen van anderen (uit de Bijbel b.v.), over eindigheid, over zin van het leven, ... En dan kunnen we misschien op het spoor komen van betekenis voor dit moment, maar misschien ook niet ...
We zullen in beelden spreken. Maar, let wel, zónder er éen vast beeld van te maken. Je kán van God geen beeld maken. Ja, sommige beelden gaan wel erg lang mee, maar ze zijn nooit compleet. Het plaatje God als een oude man met een baard, b.v. (nooit een oude dame met een knotje!).
We spreken wel op meer momenten in beeldspraak, en dat is vaak ook prachtig. We zeggen b.v. ´ik ben weg van je´, maar we zijn er wel degelijk. Of we zeggen ´dit is mijn paleis´ terwijl het een kast is met een gigantische hypotheek.
De bijbel heeft ons over het mysterie-bij-uitstek, God, in dichterlijke taal leren spreken. Dat betekent dat wat de taal aan beelden oproept altijd net niet God compleet laat zien. Dat kan dus ook niet en toch willen we spreken over wat als zo ´anders´, uitnodigend op ons toe komt.
We kunnen zeggen dat God zoiets is als een kracht, een proces, een vorm van relatie; God staat voor al die begrippen die van de mens en de wereld iets veelbelovends maken, iets creatiefs, iets dat heelt en koestert en bemoedigt.
Geloven in God wil niet zeggen dat je aanneemt dat er ergens, ver weg in de hemel of waar dan ook, een superwezen zit; geloven in God is het verlangen naar recht, vrede, integriteit en liefde in de realiteit van alledag.
Stel je God voor -niet als een iets of iemand, te ontdekken met een ruimteschip of telescoop, maar - als een macht die mensen inspireert tot onderzoek en studie, tot zorg en verantwoordelijkheid, tot creativiteit en moed om mens te zijn, naaste en rentmeester. In een specifieke Mens is deze God al eens herkend!
God ter sprake brengen ... Niet in een mening; dat werkt niet; zeker weten! Nee, God komt, terwijl wij -samen- zoekend zijn, op onverwachte wijze op ons toe; gaat -o wonderlijke verrassing- wel steeds naast ons mee, tot voorbij onze grens. Dat is althans tot nu toe mijn ‘bevinding’. En het verhaal van Jezus’ opstanding is daarbij voor míj een heel sterke aanwijzing. Om ‘waardig’ te kunnen blijven, bij ziekte, bij geweld, bij oorlog, ...
Veel is in beweging in deze tijd. De wereld verandert snel, wijzelf en onze levensbeschouwing veranderen mee. Al lerend zoeken we daarin onze weg. Het is goed om dat samen met anderen te doen. Ook vierend, én dienend. Dat is ´kerk´ ! Op zondag, op maandag ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Uw meedenkende reactie wordt op prijs gesteld.