Vloeken, ik heb dat gedaan, denk ik, op zondag

22 januari 2013

Vorige week nog werd ik gezegend, door lieve mensen, joods.
En ook de daaropvolgende week heb ik prachtige ontmoetingen gehad.

Met het Jerusalem-team was ik heel vroeg in de morgen bij Qalandia-checkpoint. Net zo beroerde situatie als ik in Bethlehem heb gezien. Vanaf vier uur groeit de lange rij van mensen die naar hun werk willen, in Israel. Zij hebben een permit, maar ja ze zijn allemaal potentieel gevaarlijk. dus is er een vernederend systeem om hen te controleren. Wat zeg je?, vandaag is de humanitarian gate ook open? Hoeveel scheelt dat, als je je bv met een gebroken arm door de smalle metalen poorten moet wurmen? Al wachtend, meer dan anderhalf uur in de rij, vertelt iemand dat hij al meer dan 25 jaar in Israel werkt en dat hij -nog meer sinds de muur- geen andere keus heeft. Derde-klas-inkomen, of nog minder, met lange reistijd, is meer dan niets. En je móet wel wat voor je gezin. In Palestijns gebied worden door de bezetter geen, of bijna geen investeringen toegelaten.  Het komt de nu ook zwakke economie van Israel uiteraard goed uit om goedkope krachten in de buurt te hebben.
Iemand anders vertelde nog dat de poorten de laatste tijd op vrijdag pas vanaf zes uur mondjesmaat opengaan; de dag dat moslims voor gebed naar Jerusalem willen gaan. Het EAPPI-team beschikt over een tel. nr. van een verantwoordelijke (de joodse vrouwen van Machsom Watch, checkpoint-watch hebben dat ook), dus ze kunnen informeren ´of er iets is´. Misschien helpt het?

Op voorstel van Peter Tomson (Brussel) had ik een ontmoeting, een verrassende, met een leraar joodse geschiedenis aan het Hartman Instituut. Ik kende hem niet en hij mij niet, maar Peter legde de link. Hij, Ishay, wilde graag weten wat ik als vrijwilliger in het EAPPI-programma doe (in de omgeving van Yanoun) en welke taken de andere teams hebben. Hij vindt zich zelf op dit moment niet zo actief op politiek terrein; wel is hij actief geweest in een organisatie van dienstweigeraars (Breaking the Silence). Hij vertelde dat hij zich hogelijk beschaamd voelt over wat de achtereenvolgende regeringen van Israel doen wat betreft de bezetting van de Palestijnse gebieden. ´De laatste jaren, waarin de extreemrechtse partijen ook in de regering zitten, worden er steeds openlijker en onbeschaamder, racistische, fascistische, nazistische besluiten genomen. Ja, in Europa komen deze extreme partijen ook op, maar ze zitten nog niet in de regering, zoals hier´.
Ishay zegt dat hij heel erg onder de indruk is van wat EAPPI doet. Hij zou graag een bezoek brengen aan de dorpelingen van Yanoun. Ik ga dit aan onze dorpsburgemeester Rashid voorstellen. 
Wat ons gesprek bij Ishay teweeg heeft gebracht, heeft hij aan Peter laten weten. Peter meldt: Ik vind het leuk om je te vertellen dat hij van het gesprek genoten heeft, een zeer goede indruk heeft van EAPPI en zelfs dat hij het avodat kodesh mamash vindt (hou je vast): “werkelijk heilige dienst”. Hij is niet heel erg orthodox maar wel een zeer groot kenner van de joodse traditie.

Fantastisch is het te weten dat er steeds wel initiatieven van mensen zijn die op creatieve wijze protest laten zien, laten weten, tegen de muur, tegen de inname-plannen van Palestijns gebied door Israel. Bijvoorbeeld, gewoon, maar toch bijzonder, iedere vrijdag een gezamenlijk gebed -op straat- van moslims, met symphatisanten, in de bedreigde wijk Silwan.  En op donderdag kon ik het gebedsmoment van Sabeel meemaken, gewone ´bevrijdingstheologie´; bijbelteksten proberen te verstaan tegen de context waarin je leeft. Heel inspirerend.
Dank aan de deelnemers in de kring, w.o. Naim Ateek.

In  Sheick Jarrah, een wijk in oost-jerusalem, wordt iedere week een stille demonstratie gehouden, van joden en palestijnen samen, tegen de aangekondigde afbraak
Hier is respons van voorbijgangers (vragen, discussie), dus heeft het zin. Het is echter een grote uitdaging om met nieuwe, creatieve, moedige acties te komen (zie bv BabAlShams, een Palestijns´settlement´, of nu ook: Bab Al-Karamah (Gate of Dignity)).
Van dergelijke initiatieven moeten ze het hebben.
Want, ja, ik heb ook gevloekt. Hartgrondig.

We waren eigenlijk op weg naar Nablus, naar de kerk.  En in de ´service´ van Ghassan, vertelden we als team aan elkaar wat er in de Jordan Valley gisteren en eergisteren gebeurd was en waar het team ook naar toe was geweest. In een bedouienen-nederzetting, genaamd Hamamat Al Maleh, was vrijdag alles overhoop gehaald door het leger. Tenten van de gezinnen, tenten van de schapen, alle voer-opslag voor de dieren; alle huisraad op een hoop gegooid ... Jullie moeten hier weg.
Het Internationaal Rode Kruis had daarna nood-tenten gebracht.
We hoorden vervolgens dat de volgende morgen het leger er weer was en alle tenten in beslag heeft genomen. De officier had er mee gedreigd dat als de dorpelingen opnieuw hulp zouden accepteren dat dan de dieren in beslag genomen zouden worden en dat de mannen gearresteerd zouden worden. We hoorden dit onderweg en besloten om direct weer naar deze berooide mensen te gaan. Wat konden we doen?
Er zijn. Op z´n minst. En dan bij wat je ziet verdomde boos worden. Eén grote bende. En de kinderen daar tussen, en de vrouwen, en de mannen met elkaar overleggend, ergens midden tussen de rest-spullen.
Sorry hoor, maar dit roept echt krachttermen op. Zoiets als: God verdoem ... de lui die dit aanrichten ...
Of mag je dit een roep om gerechtigheid noemen? Nee, toch niet.
Jawel, dat zit er wel in, maar de God van gerechtigheid om wraak vragen, klopt niet met Zijn/Haar aard. Dus, nee, de kunst is om creatief te blijven. We hebben aan de mensen ons krachtig meeleven betuigd, we hebben aangeboden om de nacht bij hen door te brengen, maar ze wilden niet ook ons in gevaarlijke situatie zien.

Creatief, moedig, krachtig, gastvrij, ze zijn het in alle omstandigheden. En ze zijn blij met onze steun. En wat wij kunnen doen, is het van de daken schreeuwen. Want boos zijn we ook op de Europese landen en op de US die maar niet krachtiger afstand nemen van de bezettingspolitiek. 
De staat Israel heeft recht van bestaan, zeker, en Israeli mogen ook grond kopen in een buurland en er gaan wonen en er een bestaan opbouwen, uiteraard. Maar dat is iets anders dan de bezetting van Palestijns gebied voortzetten en grond inpikken. Dat is zelfs bij internationaal oorlogsrecht verboden. Alle landen zijn daaraan gehouden. Veiligheid? Uiteraard. Zorg voor goede grensbewaking, op de groene lijn. (En zo kan ik nog wel even doorgaan.)